Ο Διονύσης, ο Παύλος και η Μαρίνα είναι 20 χρόνων και αν τους δει κανείς στον δρόμο δεν ξεχωρίζουν από άλλα παιδιά της ηλικίας τους. Έζησαν, όμως, μια πολύ βίαιη εφηβεία. Παιδιά, ακόμη, μπήκαν σε συμμορίες νέων, έκλεψαν, τραυμάτισαν ανθρώπους, λήστεψαν περαστικούς, διακίνησαν ναρκωτικά, πήραν μέρος σε βανδαλισμούς.
Ο Παύλος ξεκίνησε νωρίς, μόλις στα 11 του χρόνια. Ο Διονύσης μπήκε στα 16 του, και κατέληξε «τσιράκι» σε κύκλωμα διακίνησης ναρκωτικών. Η Μαρίνα, ως γυναίκα, λειτουργούσε σαν «κάλυψη»: «Όταν είσαι με μια γυναίκα πιο δύσκολα θα σε πλησιάσει κάποιος αστυνομικός, πιο δύσκολα θα σε υποψιαστεί κάποιος».
«Δεν βγαίναμε νηφάλιοι, βγαίναμε μαστουρωμένοι. Πίναμε και αλκοόλ. Μπίρα, βότκα… Κι αυτό βοηθούσε, γιατί και να μας χτύπαγε ο άλλος δε θα νιώθαμε πόνο, ήμασταν μουδιασμένοι. Ενώ ο άλλος θα ένιωθε πόνο», λέει ο Διονύσης στη Σοφία Παπαϊωάννου, περιγράφοντας τη διαδικασία πριν από τη «φέρμα», τη βίαιη επίθεση στον δρόμο, για να ληστέψουν κάποιον.
Όλο και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό, διαπράττονται εγκλήματα από ολοένα και νεότερους δράστες. Κάθε χρόνο, 1.700 παιδιά και νέοι ηλικίας από 13-18, φτάνουν στα ελληνικά δικαστήρια, ενώ χιλιάδες άλλοι ανήλικοι επιλέγουν τον δρόμο της παρανομίας, κυρίως σε περιοχές με οικονομική δυσχέρεια και μεγάλη «διαρροή» μαθητών από τα σχολεία. Πολλές φορές, οι ανήλικοι χρησιμοποιούνται από οργανωμένα κυκλώματα, λόγω των μικρότερων ποινών που επιβάλλει ο νόμος. Και αυτή η καθημερινή επαφή με τη βία, συνήθως, τους οδηγεί ως ενήλικες στον δρόμο για την φυλακή.
